Σύντομα εξαπλώθηκε αρχικά σε όλη την Ευρώπη όπου και δημιουργήθηκαν οι αντίστοιχες σχολές του (Δανίας, Ρωσίας, Αγγλίας κα) και μετέπειτα σε όλον τον κόσμο (Σαν Φρανσίσκο, Αμερικής, Αυστραλίας, Καναδά κα). Τον 19ο αιώνα υπήρξε μια περίοδος μεγάλης κοινωνικής αλλαγής η οποία αντανακλάστηκε και στο μπαλέτο και το μετέτρεψε από αριστοκρατικό σε ρομαντικό. Μπαλαρίνες όπως η Genevieve Gosselin, η Marie Taglioni, και η Fanny Elssler πειραματίστηκαν σε καινούριες τεχνικές (pointe work)και έδωσαν την ιδανική θεατρική φιγούρα. Άρχισαν να φορούν κουστούμια με παστέλ χρώματα και ανεμίζουσες φούστες. Χορογράφοι όπως ο Marius Petipa, ο Michel Fokine, ο Lev Ivanov ο Jean Dauberval και άλλοι δημιούργησαν έργα, τα ονομαζόμενα ρεπερτόρια τα οποία χορεύονται ως και σήμερα. Μερικά από αυτά αναγράφονται παρακάτω: Η κόρη του Φαραώ (1862) Marius Petipa Δον Κιχώτης (1869) Marius Petipa Η Μπαγιαντέρα (1877) Marius Petipa Ο Ταλισμάν (1889) Marius Petipa Η Ωραία Κοιμωμένη (1890) Marius Petipa Ο Καρυοθραύστης (1892) Marius Petipa Ο Κουρσάρος (τελευταία αναβίωση το 1899 Marius Petipa) Ζιζελ (τελευταία αναβίωση το 1903 Marius Petipa) Η Εσμεράλντα (αναβίωση το 1886 Marius Petipa) Η Κόρη η Κακοφυλαγμένη (1789) Jean Dauberval (αναβίωση το 1864 Μαrius Petipa και Lev Ivanov Η Λίμνη των Κύκνων (αναβίωση το 1895 Marius Petipa και Lev Ivanov) Ο κύκνος που Πεθαίνει (1907) Michel Fokine Το Πουλί της Φωτιάς (1910) Michel Fokine Ο Πετρούσκα (1911) Michel Fokine Το Όραμα του Ρόδου(1911) Michel Fokine Επηρεασμένο από το κλασσικό μπαλέτο δημιουργήθηκε και το νεοκλασικό μπαλέτο Apollo (1928) George Ballancine και στη συνέχεια αυτού διάφορες άλλες μορφές χορού όπως το σύγχρονο. Δύο είναι τα στοιχεία που κάνουν το μπαλέτο να ξεχωρίζει από τα άλλα στυλ. Τα Point shoes και το turn out αν και είναι πολύ διαδεδομένο να χορεύει κάποιος σύγχρονο με pointes.